Als landschapsontwerper en stedenbouwkundige was opdrachtgever Michiel Huls betrokken bij de ontwikkeling van een zestal bouwkavels in de bossen bij Soesterberg. Hij dacht mee over het karakter van de woningen en de inpassing in de groene omgeving. Hij had geen idee dat hij er op een dag zelf zou wonen. Toen er twee kavels echter opnieuw in de verkoop kwamen besloot hij samen met zijn vriendin Loes van der Vegt, eveneens landschapsontwerper, de sprong te maken.
Nu staat er, half in het bos, een langgerekt huis van hout en metaal dat zich organisch voegt naar de hoogteverschillen in hun tuin. Boven zit je in het bos, in de woonkamer kijk je uit over de tuin en valt het zonlicht naar binnen.
Het gebouw is transparant naar het bos en sluit zich aan de zijde waar zich de andere bebouwing bevindt. Door de slimme plaatsing van de berging ontstaat ook op het zuiden een beschut plekje om te zitten.

Omdat de opdrachtgevers beide landschapsontwerpers zijn is de tuin uiteraard zeer belangrijk. Opdrachtgever Michiel Huls heeft veel gewerkt met de beroemde tuinarchitect Piet Oudolf. Dat zie je terug in het strakke, op verschillende plaatsen in cirkels aangelegde, gazon, omzoomt door weelderige borders.

Waar tuin stopt en bos begint is niet duidelijk. Dat er mensen langs kunnen lopen is onderdeel van het plan dat Michiel destijds zelf maakte. Het wijkje is zo ontworpen dat er contact is met de buren. Er is een soort binnenterrein, waar alle huizen omheen staan. De bewoners klussen samen; snoeien, blad vegen, vogelhuisjes maken. Voor de opdrachtgevers, die vanuit de stad naar het buitengebied zijn verhuist, is het prettig op deze manier een klein gemeenschapje te vormen.

Op de open plek in het bos was een bouwvlak deels in het open gedeelte, maar ook deels in het beboste gedeelte geprojecteerd. Tussen het open veld en beboste deel is een stijlrand met een hoogteverschil van 2 meter.

“Hoe mooi zou het zijn om een ruimte te hebben tussen de bomen ?” luidde de vraag toen de architect samen met de opdrachtgevers op de kavel stond. De opdrachtgevers hadden al uitgesproken ideeën over de grond- en dakvorm maar hadden hun huis in eerste instantie puur in het open veld gedacht. Door het volume het bos in te trekken en te laten wijken voor de bomen ontstond de gedachte van “Huis met Staart”. De woonkamer staat nu in de open ruimte van de kavel en heeft wijds uitzicht op de bomen. Deze woonkamer staat in een open verbinding met de studeerkamer die zich hogerop tussen de bomen bevindt. In deze kamer heb je het gevoel in een boomhut in het bos te zitten.
De woning is op de noordoostzijde van de bouwgrens geplaatst. Hierdoor ontstaat ruimte centraal op het kavel en aan de zuidzijde. Met het bijgebouw aan de meest zuidelijke bouwgrens ontstaat er een erf wat meer privacy geeft aan de entreezijde van de woning.

Het huis is aan de buitenkant bekleed met zwart gebeitst hout wat overgaat in metalen platen in dezelfde kleur. Dit is een reactie op de oriëntatie van de woning. Op de noordkant kan het hout bleek uitslaan en kan mosvorming ontstaan, daarom is daar gekozen voor metaal.

De woning is transparant naar het bos en sluit zich aan de zijde waar zich andere bebouwing bevindt. Hierdoor ontstaat er privacy in de leefruimte terwijl je voor je gevoel midden in de natuur staat. Een ander bijkomend voordeel van deze oriëntatie is dat de open kant de noord kant is. Hierdoor warmt de woning zomers niet te veel op. Aan de westkant zorgt een groot overstek dat de zon niet te ver naar binnenkomt. Het is ook een lekker plek om buiten van het avondzonnetje te genieten.