Het programma van de nieuwbouw is omvangrijk: met zo’n 25.000 m² voor onderwijs en onderzoek. Toch voelt de nieuwe Faculteit Sociale Wetenschappen niet als overweldigend of anoniem. Integendeel. Het doet huiselijk aan. De opzet en de inrichting van het gebouw zorgen ervoor dat de 5.000 gebruikers hier snel een hechte gemeenschap kunnen vormen. De Radboud Universiteit wilde een onderwijsgebouw dat uitnodigt om naar toe te gaan.

ontmoeting en kennisuitwisseling
Het zien en het gezien worden, dat staat centraal. Het grand-café is het bruisende hart van het Maria Montessorigebouw en fungeert als dé ontmoetingsplek. Het verbindt de beide bouwdelen op de eerste verdieping. Terwijl, onder het gebouw door, populaire looproutes naar de andere faculteitsgebouwen op de groene campus leiden. Op dit punt kruisen de paden. Hier tref je elkaar.

De brede watervaltrappen zijn de ruggengraat van het gebouw. Ze nodigen uit om er gebruik van te maken. Ze gaan langs de lichte atria met studieplekken. Ze rijgen de belangrijkste functies aan elkaar. Het geeft overzicht; je weet direct wie er is of waar er nog plek is om zelfstandig of samen te werken. Het versterkt de sociale interactie.

middenin in het bos
Dat het Maria Montessorigebouw als een paviljoen in een glooiend landschap ligt, versterkt het gevoel van het middenin de natuur zijn. Dit zie je niet alleen van buiten. Dit ervaar je binnen ook volop, dankzij het vele glas. Hier zit je als het ware tussen de bomen te studeren. Als je het gevelluik opent, dan ruik je bovendien het bos. Het weer van die dag ontgaat je niet. Bij zonnig weer nodigt het terras uit om nog even te blijven hangen, om daar met de andere studenten de dag af te sluiten.

het nieuwste werken
Het principe van ‘het nieuwste werken’ is toegepast, gebaseerd op actueel social sciences onderzoek. Geen flexplek in een kantoortuin, maar een eigen werkplek voor de onderzoeker in een 1-, 2- of 4-persoonskamer. Deze ruimtes liggen of aan de gevel, of aan een met glas overdekt atrium. De kamers zijn transparant, zodat je niet alleen het bos, maar ook je collega-onderzoekers aan het werk ziet. Je verdwijnt dus niet in je werkkamer.

Het interieur stimuleert de informele uitwisseling van kennis. In de verbrede gangzones vind je veel open en gesloten overlegplekken. Naast het grand-café tref je verschillende huiskamers aan. Ook dit zijn open ruimten in het zicht en met uitzicht. Met een warme sfeer, door het gebruik van tapijt, hout en natuurlijke kleuren.

De nieuwe Faculteit Sociale Wetenschappen inspireert en bruist. “Het gebouw is erop ingericht om de interactie tussen studenten, medewerkers en onderzoekers te versterken”, zegt Koen Fleuren van de Radboud Universiteit. Dat is een groot verschil met de oude situatie. “Waar men elkaar nog weleens kon kwijtraken, is er juist nu alle ruimte om elkaar tegen te komen.”

Verbinding
Het Maria Montessorigebouw is te vinden aan de zuidkant van de parkachtige campus van de Radboud Universiteit. Het paviljoen voegt zich naadloos in het glooiende landschap. Tegelijkertijd organiseert het gebouw dit deel van het voormalige sterrenbos opnieuw. Het gesloten bos verandert in een open park. Het legt een visuele verbinding met andere faculteiten. Het brengt daarmee samenhang op het campusterrein: tussen de bebouwing en met de omgeving.

Het gebouw staat op een strategisch punt; op een kruising van nieuwe wandelroutes die leiden naar of de Faculteit Rechtsgeleerdheid of naar het bestuursgebouw. Dit heeft de opzet bepaald. De faculteit bestaat uit twee compacte volumes, die op de eerste verdieping – boven dit kruispunt dus – met elkaar verbonden zijn. Dit is het kloppende hart van het gebouw. In het grand-café treffen de studenten en medewerkers elkaar. Zij hebben hier goed zicht op wat zich afspeelt op de campus.

Interactie
Het gevoel van kleinschaligheid is een van de succesfactoren. Met een omvang van ruim 25.000 m² is dit faculteitsgebouw groot te noemen. Toch voelt het niet zo. Het gebouw is laag en breed: Om het dak als oogstveld voor zonne-energie te kunnen inzetten. En om ervoor te zorgen dat alle verdiepingen te bereiken zijn via brede watervaltrappen (in plaats van de lift). Deze zorgen immers voor reuring en stimuleren spontane ontmoetingen.

Dit grote paviljoen oogt lichtvoetig en representeert de menselijke maat. Niet alleen gaat het gebouw volledig op in de parkachtige omgeving, doordat het deels verzonken ligt. Maar ook is de opbouw van de gevel zo luchtig mogelijk gehouden. Witte kaders voegen twee verdiepingen samen. De kozijnen zijn weg gedetailleerd. Van binnen is het ook aangenaam: Het zogenaamde “gebouw volgt de mens”-principe is hier toegepast voor de ventilatie en verlichting. Bovendien kunnen de ramen open om het bos te ruiken en de seizoenen te ervaren.