Een klein project.

Wonen is op vele manieren mogelijk. Het definiëren van de behoefte, de nodige functies, de gewenste uitstraling verschilt van mens tot mens. Maar ook de plek heeft een beslissende rol voor de manier van leven van de bewoners.
De meest voorkomende woon eis is een functie indeling met ruimtes waar men zich terug kan trekken, zoal slaapkamer, keuken, badkamer. De woonkamer als ontmoetingsplek is ook duidelijk afgebakend, waar niet continu iemand aanwezig is.
In dit project waren andere functie eisen geformuleerd door de particuliere opdrachtgever. Geen ruimtes om je terug te trekken maar een plek met veel uitzichten naar de voorstelling van de natuur eromheen.
Deze nieuwe functie definitie heeft een beslissende stempel gezet op het ontwerp. Tevens heeft ook een afwijkende architectonische vraag gesteld over het definiëren van de woonopgave. Is het wonen uitsluitend een plek waar op verschillende manieren terug te trekken valt? Of kunnen ook andere essentiële functies ontstaan, bepaald door een samenspel van de omgeving, het ontwerp en een hiervoor gevoelige opdrachtgever?
Onze antwoord heeft vorm gekregen in een gebouw waarin de belangrijkste functie is de relatie met de omringende natuur.

Een gebied met bomen en struiken, gras en water. De natuur groeit vrij. Smalle paadjes en een overweldigende begroeiing in de zomer, een subtiel samenspel van takken en stammen in de winter. Vogels voeren de boventoon, kleine dieren gedijen goed. Takken en soms bomen vallen, maar blijven op hun plaats. De dood is hier geen vijand.
De stad is nog niet aanwezig, al is het silhouet in de verte duidelijk zichtbaar. Een geelblauwe trein raast voorbij in het landschap. De enorme rups is alleen te zien, maar niet te horen. Het oppervlaktewater verbindt het landschap en weerspiegelt de wolken en de trein. Een oude caravan wacht om door de natuur te worden overwoekerd.
De opdracht voor een plek om van de natuur te genieten was bescheiden. Een klein, energieneutraal, duurzaam gebouw, ter bescherming tegen wind en regen. Een allround relatie met de natuur. De ramen zijn niet te groot zodat het licht van binnenuit de natuur buiten niet zal verstoren. Hun belangrijkste doel is om een kader te vormen waarbinnen de voorstellingen buiten gericht gevolgd kunnen worden.
De plattegrond biedt een slaapruimte, een badkamer en een keuken, maar de essentiële doel is om plaatsen te hebben van waaruit de voorstelling kan worden gezien. Er zijn geen kamers om je terug te trekken, maar zitjes om één te worden met het beeld buiten. Een loge van 70 m2 om onbelemmerd de meest majestueuze show te bewonderen.
Het houten gebouw is een verwijzing naar de houten wereld van bomen en omgevallen takken van het natuurgebied. Buiten zal de onbehandelde houten bekleding langzaam vervagen en één worden met zijn omgeving. Het dak is begroeid met lokale kruiden. Binnenin bieden de lichte multiplexplaten een schone achtergrond voor om de natuur erachter in je gedachten erop te projecteren.
Witte wolken stromen in het eindeloze water. Een specht probeert de houten gevel uit, misschien zitten er toch wormen in. De eenden lopen voor een raam alsof ze gedrogeerd zijn door de liefde en merels vertellen iedereen dat dit hun thuis is. Buiten snelt weer een geelblauwe trein naar de stad.