Het was de ambitie van de Opdrachtgever om een functioneel gebouw te realiseren, maar niet louter als efficiënte en effectieve huisvesting van hun gezin. Het gebouw mag zich laten zien als verbeelding van kracht en elegantie, en mag zichzelf laten zien aan de wijk en de binnenkomende bezoeker van de wijk, zonder dat het gebouw verliest aan privacy voor haar bewoning. Hetgeen binnen gebeurt mag best wat zichtbaar zijn, evenals de omringende tuin: dit werkt mee aan een vriendelijke uitstraling waarmee respect wordt gewekt voor de woning, en privacy-scheppende zaken als gordijnen en lamellen mogen er zijn zonder dat ze een belemmering vormen op het uitnodigende karakter.

De wijk waarin de woning met Hyperbolische Parabolide dak te Zwolle is gesitueerd kenmerkt zich door aarden wallen die als omzoming van het perceel voor eenieder die er wilde bouwen waren voorgeschreven. Het markante punt waarop de woning ligt, aan het begin van de wijk, met de uitdagende vergezichten eromheen, hebben ons aangezet om de woonverdieping aan te gaan pakken als een Bel-etage. Als er omliggende woningen in een straatgevel waren geweest die op maaiveld aansloten hadden we daar wellicht anders over gedacht, maar hier was er geen enkele aanleiding om niet voor het liften van de woonlaag te kiezen. Bijkomstig voordeel was hierbij dat de verplichte aarden wallen niet onlogisch voor de glaspuien kwamen te liggen en zo het uitzicht zouden blokkeren.

De gebouw-envelop is tot slechts flanken en horizontale uitkragende vloeren gereduceerd, waarbij de flanken bijna als ranke kolommen het vleugeldak dragen. Door de combinatie van flanken (coulissen) en uitkragende vloeren, blijft het leven binnen toch goed beschut ten opzichte van buiten. De bewoners lijken zich te kunnen verschuilen achter deze bouwkundige hoofdstructuur en blijven hierdoor verborgen voor hun omgeving. Waar een gebouw-archetype vaak stopt bij de werkelijke buitengevel, daar reiken onze concepten tot aan de erfgrens: We ontwerpen woningen als belvedère op het bijbehorende terrein, en zien de uiterste erfgrens als de lijn waar echt het totale privacy-verhaal sluitend wordt of kan worden. Zorgvuldig geplaatste solitair-bomen, rijen bomen, hagen (in coulisse-opstelling soms), en overige beplantingen en hoogteverschillen in het terrein, zorgen voor een in eerste opzicht transparant ogende totaal-opstelling, maar een veilige haven van binnenuit door de elementen geraffineerd samen te stellen.

Een Hyperbolische parabolide bekroont als uniek vleugeldak deze woning te Zwolle. Beton, stucwerk, natuursteen en vloeiende houten belijningen waren ingrediënten voor dit markante gebouw.
Door gebrek aan straatbeeld was er qua omgeving Carte Blanche. Dit maakte dat deze woning een baken kon worden in haar omgeving.
Op een stramien van 90x90 cm ontworpen woonverdiepingen openen zich zowel naar de velden aan de oostkant als naar de meer private tuinzones aan de zuidwest-kant. Bij benadering vanaf de noord(=straat)-zijde zorgt een langgerekt volume er echter voor dat al het mooie en vrije van het ontwerp nog even aan het oog wordt onttrokken. Massaliteit neemt je hier op de hak: bij benadering richting de voordeur wordt duidelijk dat het gestuukte volume juist zweeft boven een overdekte spiegelvijver, en de wand deels werd opgebouwd uit 30x30x30cm grote betonblokken in open structuur. De blokken werden ook ontworpen door ons en uitgevoerd door het bedrijf van de opdrachtgever. Zonlicht wordt op vlekkerige wijze doorgelaten, ruimte wordt geboden aan weelderige klimplanten.
Robuuste betonwanden zijn door ons in dit ontwerp op drie manieren toegepast: gestuukt, bekleed met natuursteen en kaal als Beton-Brut. We goten voor dat laatste het beton in bekistingen gemaakt van in-geoliede fijn-bezaagde houten planken. Een horizontale plankenmaat, de afdruk van houtnerven en verticale houtzaag-snedes achterlatend. De op verschillende wijzen gemaakte verticale wanden omsluiten de loggia’s aan zowel oost- als zuidwest-zijde, waardoor buiten bijna binnen wordt. Waar ritmiek het kenmerk is van de betonnen flanken op oost, daar werden deze schijven juist als een eenmalige compositie zorgvuldig ten opzichte van elkaar gegroepeerd op west.
Het dak ten slotte is vanuit de lucht een exact vierkant. Vanaf de zijkanten lijken de gevels in eerste instantie op gevels onder een lessenaarsdak. Maar niets is minder waar: de balklagen van het dak verspringen op gelijkmatige afstand en met een gelijkmatige hoek, in beide haakse richtingen, waardoor het vierkante dakvlak als een doek lijkt te worden opgetild op twee diagonaal ten opzichte van elkaar liggende hoekpunten. De eikenhouten latten-bekleding aan de onderzijde van het dakvlak, werd diagonaal ten opzichte van de hoofdstructuur gemonteerd om de gebogen lijnen extra kracht bij te zetten ten opzichte van de kaarsrechte balken. Maar ook om een mooie onderlinge hoek te krijgen wanneer de delen de verzonken glazen puien bereiken.