Engelse Park is een groene woonwijk in Groningen. Doel van de opgave was om een mooie en duurzame wijk te ontwerpen. Het is een integraal ontwerp waarbij stedenbouw, landschap en architectuur zijn vervlochten. Belangrijk uitgangspunt is dat alle woningen aan het park zijn gesitueerd, wat functioneert als een gezamenlijke verblijfsruimte.

In Engelse Park zijn alle woningen zo ontworpen dat alle bewoners het gevoel hebben in een park te wonen. De woningen zijn op het groen en op de wandelpaden georiënteerd. Ze beschikken over grote ramen met glas tot aan de grond zodat de interieurs in verbinding staan met buiten. Overgangen tussen openbaar en privé zijn zorgvuldig vormgegeven en nodigen uit om contact te maken. Het afwisselen van open en gesloten gevels, hoge en lage tuinmuren en het gevoel van rugdekking in combinatie met uitzicht maakt het voor bewoners mogelijk om zich in de woningen terug te trekken of om juist contact te maken met buiten.

Het park functioneert als een publieke plek. De beslotenheid van de privétuinen is daarentegen gelegen in een intieme binnenwereld. Omdat enkele woningen worden ontsloten via het binnenhof en vanuit de geparkeerde auto de tuin wordt betreden, ontstaat er geen achterkantsituatie en ontmoeten bewoners elkaar ook aan de tuinpoort. Door het situeren van de parkeerplaatsen in hoven blijven ook de verkeersbewegingen verscholen en kan het park ongehinderd toegeëigend worden door voetgangers en spelende kinderen.

De wijk bestaat uit drie bouwblokken die onderling verbonden zijn met een wandelroute die. Langs het Helperdiep ligt een bestaande route waarop is aangetakt. Het park nodigt hierdoor niet alleen uit voor bewoners en bezoekers van Engelse Park, maar ook voor passanten uit de omliggende wijken. Er is niet alleen sociale samenhang in de nieuwe wijk maar ook met de omgeving ontstaan.

Binnen de architectuur van de woningen en die van het landschap is aandacht voor de natuur, de beleving van het water en de geschiedenis van de plek. Er is ruimte gemaakt en gelaten voor vogels en insecten. Op plaatsen waar zich geen thermische isolatie in de gevel bevindt, zijn inmetselkasten gemaakt voor vogels en vleermuizen. In het landschap is ruimte gemaakt voor een bijenhotel en zijn voorzieningen voor vogels aangebracht. De beleving van water wordt zichtbaar gemaakt door het oppervlakkig afvoeren van hemelwater via molgoten, waterretentie, wadi’s en overgangen naar het Helperdiep. Op knooppunten waar het water bijeen komt, is ruimte gemaakt voor een verblijfsplek met een buurtbarbecue. De vormgeving van goten, afdekroosters en de natuurstenen verblijfsplekken is geïnspireerd op de historische Helpmanlinie. Ter herinnering aan het Engelse inte
eringskamp uit de Eerste Wereldoorlog wordt in de toekomst een kunstwerk onthuld van Peter de Kan.

Op de plek waar voorheen drie kantoorgebouwen van DUO stonden, zijn 95 woningen gerealiseerd. Het plan bestaat uit drie gelijkwaardige autonome bouwblokken in een parkachtig landschap. Het parkeren is opgelost binnen de bouwblokken, waardoor aan de buitenkant van het bouwblok enkel groen te vinden is, dat te bereiken is met smalle wandelpaden die tussen de bebouwing doorsteken.
De woningen zijn zorgvuldig ingepast tussen de bestaande bomen. Daarbij is gebruik gemaakt van het hoogteverschil in het terrein. Hoogtes zijn gebruikt om de overgang of het verschil tussen privé en publiek te duiden en te versterken.
De heldere stedenbouwkundige structuur en architectuur sluiten aan op de naastgelegen wijk Helpman. De wereld van baksteen met erkers, balkons en traditionele bouwkundige details is vertaald naar een hedendaagse vorm. We hebben ons laten inspireren op de architectuur van stadsarchitect Siebe Jan Bouma (1899-1959). Door het toepassen van erkers, hoekramen in de keuken, balkons en terrassen was het mogelijk om af te wijken van de gestandaardiseerde woningplattegrond. Daa
aast is op basis van de oude referenties de baksteenexpressie ingezet om de relatief lange gevelwanden te onderbreken. De tuinmuren rijgen de woningen aan elkaar en maken het bouwblok daardoor alzijdig.
Parkeren, carports en bergingen zijn verscholen in hoven. Bij binnenrijden van de hoven worden de geparkeerde auto’s door bergingen uit het zicht onttrokken. De tuinwoningen (type A,B en F) zijn via de tuin ontsloten maar hebben de entree aan het wandelpad. De entrees liggen verheven boven de paden en zijn voorzien van een diep terugliggende entree. Hierdoor ontstaat een fijne overgang tussen openbaar en privé, bestaande uit nissen, stoepjes en terrasjes. De parkvilla’s (type C,D en E) zijn volledig via het parkeerhof ontsloten. Ze zijn tweezijdig georiënteerd: aan het parkeerhof bevindt zich de entree, aan de parkzijde kijkt men uit over het groen. Het hoogteverschil is aan de parkzijde het grootst waardoor men onbelemmerd uitzicht heeft en verheven boven het landschap woont.
Engelse Park is door de schalen heen ontworpen; van de schaal van de stad, het landschap, maar ook op bouwblokniveau, compositie van de staatwand, de individuele woning, tot aan de huisnummers en gevelarmaturen. Hiermee is een samenhangende wijk ontstaan met een eigen identiteit, die zich voegt naar de plek. Een eigenzinnige maar ingetogen architectuur die tracht langdurig stand te houden in de omgeving en de tijd.