Huis in het bos, van hout. Niets is meer dan logisch, maar dan wel nét even anders:

Een met prachtig gebrand hout, zorgvuldig gebeeldhouwd huis, dat, afhankelijk van de elementen, het tijdstip en het jaargetijde, zich steeds anders laat zien, maar altijd één wordt met de omgeving.

Drie jaar geleden wilde ik verhuizen. Mijn oude, ook door MONK ontworpen woning werd, me te groot en ik zocht een ruigere plek dan waar ik woonde. Het aanbod aan bestaande woningen bleek echter karig. Veelal traditionele ontwerpen waar ik weinig enthousiast van werd. Er zat maar één ding op: opnieuw de uitdaging aangaan van een zelfbouwhuis. Via vriend en architect Casper kwam ik op het Schepersveld terecht, een oase van natuur op de grens - Rading - tussen Utrecht en Noord-Holland.

Ik wilde zo dicht mogelijk bij de natuur komen, vandaar dat ik voor een houten huis koos. Ik voel me altijd beter in houten ruimtes. Hout ademt en ondanks dat het gekapt en gezaagd is houdt het iets levends in tegenstelling tot staal of beton.

Voor de buitenschil hebben we Shou sugi ban gekozen. Dit pikzwarte, verkoolde hout maakt het huis duurzaam en onderhoudsvrij. Daa
aast heeft het zwarte accoya-hout een prachtige uitstraling. Hoe dichter je erop staat hoe mooier en mysterieuzer. Als de zon erlangs strijkt lijkt het soms een zwarte opaal met paarlemoeren accenten.

Het huis heeft iets van een edelsteen. Alsof een reusachtige diamantwerker het zwarthout in facetten heeft geslepen. Iedere windrichting toont weer een ander gezicht. Eromheen lopend zou je zweren dat je met vier verschillende huizen te maken hebt. Het aanzicht aan de oostkant verraadt niets over de westkant, net zomin als het noorden dat over het zuiden doet. En toch klopt het. Toch is het een harmonieus geheel.

Het blijft gekkenwerk een eigen huis laten bouwen, maar de beloning is zoet. Elke keer dat ik aankom bij die mysterieuze, zwarte edelsteen in dat groene bos springt er iets in me omhoog. Wat leuk dat ik daar naar binnen mag. Wat fijn dat ik hier mag wonen. Ik steek de houtkachel aan en verwarm het binnenste. Gemoedelijk kraakt het gebinte ten teken dat het huis net zo blij is om mij te zien. Vanuit de hoge ramen kijk ik uit over het groen, de vliegdennen, de garage, de zwemvijver. Elk raam biedt weer een andere blik op het nooit aflatende schouwspel der natuur. Daar schiet een eekhoo
een den in, verderop flitst een reetje tussen de bomen door, kikkers kwaken hun concert bij de vijver. Dichter bij de natuur kun je inderdaad niet zijn.

Het is een huis van tegenstellingen geworden - het donkere uiterlijk met het blanke interieur, de ruige natuur versus de mode
ste techniek, de contrasterende aangezichten, de houtskool tussen de groene aanplant - en dat past me als een handschoen.

Koen Gubbels

Twee huizen verderop in de straat, dan ons eerste ontwerp in Hollandsche Rading, mochten we dus nog een nieuw woonhuis ontwerpen. Best moeilijk eigenlijk. Dezelfde omgeving, hetzelfde bestemmingsplan en gelukkig wel een andere opdrachtgever, met, zoals Koen ook zelf schrijft, eigen wensen, voorkeuren en een kleiner, duurzamer huis.
Zeker ook geïnspireerd door ons eerste project van een paar jaar geleden in Hollandsche Rading, Scheperschuur: een houten ‘origami’ gevouwen huis.

Op de uitlopers van de Utrechtse Heuvelrug, de overgang naar de veengebieden. Op het zand en bovenop de niet zichtbare, maar wel voelbare laatste gletsjer morenen uit de laatste ijstijd. Een bijzondere plek. Zo dicht op de stad en zo midden in de natuur.
Dat doet je anders denken over hoe je wilt wonen.

Rondom een lange centrale trap hebben we de woonplekken gelegd, horizontaal en verticaal. Volledig gebaseerd op de manier waarop Koen wil wonen: soms open, soms gesloten, met de blik naar buiten.
Elke ruimte heeft zijn eigen intimiteit en gebruik. De trap staat centraal en verbind de ruimtes met elkaar.
Over het huis gevouwen, de zwarte gevels en daken, die het licht op elk moment van de dag anders reflecteren. In deze schil de door gebruik gedicteerde gevelopeningen. Elk moment ziet het huis er anders uit, elk moment beleef je de omgeving steeds weer opnieuw.

Een zwarte zwerfkei tussen de bomen.

Een volledig houten huis, gebouwd met circulair lokaal gewonnen hout. De constructie en kozijnen gemaakt van hydro-thermisch gemodificeerd inlands hout, de gevels van zwart gebrande planken.
Onafgewerkte materialen, duurzaam door branden en koken.

Door het vroeg inschakelen van de aannemer tijdens de ontwerpfase, konden we - in samenspraak met de aannemer - alles op maat aanleveren, waardoor restmaterialen en afval tot een minimum zijn beperkt.

Het huis is bijna energie neutraal door het toepassen van warmtepomptechniek, extreme isolatie van het woonhuis, zowel in de gevels en d.m.v. triple glas en een -zoveel als mogelijk op deze locatie- aantal pv-panelen op de garage.