In vakschool Nimeto worden vakken als etaleren, restaureren en decorbouw gegeven.
Het gebouw bestond voor de transformatie uit vijf bouwdelen, gebouwd tussen 1967 en 2016 en doorsneden door een straat. Het voelde niet als één school. De charme van de gebouwen en vakken werd overstemd door ad-hoc toevoegingen en verborgen achter gesloten deuren aan generieke gangen.

De basisopgave was het voorzien in meer ruimte voor een groeiend studentenaantal. Een ontwerpend onderzoek van Stichting Mevrouw Meijer toonde aan dat de oplossing in de bestaande gebouwen kon worden gevonden. Sloop en nieuwbouw was niet nodig. De benodigde grondige transformatie is opgevat als kans om de kwaliteit van het gebouw te verbeteren.

Bij de start van de opgave in 2018 bestond ons bureau nog maar net. Wij kregen de kans om het gebouw, de buitenruimte en belangrijkste meubels als één geheel te ontwerpen. Passend bij een school voor creatieve ruimtemakers hebben wij de opgave opgevat als een oefening in ruimte maken. We hebben delen van de bestaande structuur weggehaald of geaccentueerd, waardoor een podium is ontstaan voor de stille kwaliteiten van de vakken en gebouwen.

Er zijn vier nieuwe open plekken gemaakt in en tussen de gebouwen: drie vides en een nieuw schoolplein. Deze ruimten brengen licht en lucht in de gebouwen, dienen als oriëntatiepunten, verspreiden sfeer en daglicht en verbinden de bouwdelen, vakken en studenten. Het zijn praktijkruimten en plekken om koffie te drinken of te lunchen. Ook maken ze de grote kelders bruikbaar voor onderwijs en de kantine.

De extra ruimte voor het groeiend studentenaantal is binnen de gebouwen gevonden.

In de transformatie is zorgvuldig omgegaan met ruimte, materiaal en het beperkte budget. Het gebouw is met een minimum aan ingrepen getransformeerd tot een open leeromgeving. Ontmoetingen vinden niet langer plaats in levenloze gangen, maar in open ruimten. Leerlingen, docenten en bezoekers worden gestimuleerd om verder te kijken dan de grenzen van hun vakgebied wanneer zij door de school lopen.

De diversiteit van de vakgebieden en bouwdelen en de bouwdrift van de ruimtemakers wordt binnen de klaslokalen gecultiveerd: elke ruimte is anders, studenten en docenten mogen deze in grote mate personaliseren. Door de collectieve ruimten in te zetten als eenduidig, verbindend element ontstaat er een balans.

De nieuwe vides en het schoolplein worden elk gemarkeerd door een kader van beton of hout. Dit zijn de enige wezenlijke architectonische toevoegingen die zijn gedaan. De overige ruimte is gemaakt door zaken weg te laten. De kalme architectuur vormt een podium voor het kleurrijke studentenwerk en brengt de oorspronkelijke gebouwen terug in balans.

De gebouwen zijn verbonden met een nieuwe luchtbrug. Tussen de gebouwen, in het hart van de school, maakte een parkeerterrein plaats voor een nieuw schoolplein met vaste planten en honingbomen. In het najaar kleuren alle planten geel, in het voorjaar ontstaat er een zee van witte en blauwe bloemen.

Overal in de school kun je blikken opvangen van studentenwerk of werkende studenten. De school voelt als een levendige werkplaats. De geur van hout vult de ruimten, iemand schildert een deur, groepen leerlingen zijn verzameld rond grote objecten.