Maandag
Erbarme Dich. Tweede Paasdag. We gaan weer een week in met thuiswerken bij de BNA. In mijn e-mail zie ik dat Microsoft een nieuwe tijdrekening toepast: focustijd en samenwerkingstijd. Ik krijg een gele kaart: te weinig focustijd. Te veel op MS Teams, vermoed ik. Sowieso te veel achter de laptop. Zie gelukkig leuke mailtjes van collega’s, die ik een ‘paasbrief’ heb gestuurd. Een ouderwetse gewoonte: brieven sturen. Nu om trots en bemoediging te verwoorden, na 4 weken keihard werken voor onze leden. Ik reflecteer op deze week: gaat flattening the curve gebeuren? Wat doen we voor de leden? Gaat de lobby goed? Ik loop door mijn agenda: ja, weer veel ’samenwerkingstijd’.

Dinsdag
De krant is corona. Ik zie dat er een noodregeling voor flexwerkers komt. In no time worden de flexbakens verzet. Maar uitzendkrachten vissen achter het net. Denk aan onze belronde langs BNA-leden. ‘Ik heb eindelijk goeie mensen, die wil ik per se houden.’ We doen er alles aan. En ja, ook die tijdelijke krachten vallen er onder. De indrukwekkende rijksmaatregelen hebben daarin voorzien. Werkbehoud. Onze zorg zit nu vooral in opdrachtenbehoud, vooral verderop in het jaar als de eerste gekte voorbij is.

We gaan alle opgehaalde knelpunten die jullie – leden – ondervinden, rubriceren en bundelen. En dan gebundeld aan werkgeversorganisaties en ministeries aanbieden. Dan heeft het effect. Men vraagt er zelfs om: voorbeelden! Tussendoor contact met een directeur van BZK: of de BNA wil meedoen met een manifest om de bouw in de benen te houden? Tuurlijk doen we mee. Het is BZK-dag: een andere directeur belt dat ze ingaan op mijn voorstel om wekelijkse taskforce te houden voor bouwvoorbereidende branches. Top! Zo is samen optrekken in de keten een stuk makkelijker.

Woensdag
Het wordt protocollentijd. We neigen naar unlocken. Ik spreek een paar bureaus (niet-leden) in de belronde met het bestuur: wanneer en hoe gaan we terug? In het coronateam besluiten we om de inhoud over post-corona nog even te vervangen voor deze urgentie. We gaan een webinar over ‘hoe terug?’ opstarten. En protocollen.

Tussendoor overleg met voorzitter Francesco over o.m. de dialoog met de bonden. Eén belang: hoe houden we onze bureaus, de hele bouwketen draaiend en dus werknemers aan de slag. Nu én straks! En wat betekent solidariteit voor pensioenpremies, cao-afspraken en nieuwe onderhandelingen? Afstemming vervolgens met onze cao-delegatievoorzitter Victor Frequin, die altijd bereikbaar is.

Daarna gelijk calls met Federatie Cultuur en ook directeur SFCI over de lobby richting OCenW. Minister van Engelshoven komt eindelijk door, maar met te weinig: fonds van 300 miljoen. Frustratie gaat rond. Niet genoeg voor mensen in de cultuurwereld en voor de creatieve industrie zelfs helemaal niks. Bij de bepleitte 1-loketgedachte C-CI staat de CI voor een gesloten loket. Ben blij dat we goed meedraaien in de lobby van de werkgevers en de bouwketen. Het manifest voor de brede bouw blijkt een ‘gemeenschappelijke verklaring’ te heten. Een verklaring als deze was in de vorige crisis ondenkbaar.

Donderdag
Het IMF kleurt de ochtend met sombere scenario’s, zeker ook voor Nederland. Na een reeks van overleggen, een verkenning voor scenario’s en belronde-gesprekken een topoverleg met VNO-NCW/MKB-NL. Ben lid hoofdbestuur, en dat helpt in deze tijd. Alle dilemma’s van deze tijd (gezondheid vs economie) komen aan de orde. Ons pleidooi voor verlenging (en verdieping) van het noodpakket is kansrijk. In een notendop: behalve steun en versnelde investeringen (top!) ook investeren in innovatie- en stimuleringsprogramma’s voor o.m. de klimaat- , energie en grondstoffentransities. Met Han Bekke (Modint) pleit ik voor een signaal dat de 300 mln van Van Engelshoven ontoereikend is. Kleine ondernemers staan alleen.

Vrijdag
In de middag spreek ik met de directeuren uit de bouwketenbranches. We zitten inmiddels tweewekelijks met elkaar. Informeren, afstemmen en actie ondernemen. Heel nuttig en allemaal in een collegiale sfeer. Het gaat over cijfers, protocollen, onderhandelingen en ‘de gemeenschappelijke verklaring’. We zien allemaal dat de relatief meevallende cijfers van de bouw zich niet verhouden tot wat ons te wachten staat. De kracht van de keten zoeken, omdat we genoeg middelpuntzoekend gedrag ervaren. Zo ooit, dan thans. Er worden concrete afspraken gemaakt. Na de vergadering bel ik met mijn collega’s van de NVTB (toelevering bouw) en Aedes: voorbereiding van ons voorstel tot ketenoverleg met het rijk. We staan er positief in. Ook dit was ooit (bijna) onmogelijk. We’re in this together.